parmaklarım tütün kokar bu yalnız saatlerde
uzaklarda yanan titrek ışıklar bencileyin kederli
gözyaşlarım ruhunu yitiriyor yenik düşüyorum birdenbire
her şeyin olmak isterken belki de hiç bir şeyindim
ey yabancı
çocuksu düşlerimi en büyük silahınla vurdun gittin


umuda yolculuk muydu direnmiş yıllardan arda kalan
her gece uykusuzluğuma sebep yastığını ikiye bölmek gibi
neydi böyle benden alacak kadar seni sıfırlayan, heyhat!
vicdan merhamet babalığını ruhundan söküp
nefret tohumu eken kimdi
yılan gibi süzülüp terk inine sığındın


bil ki senden önce de oyuncular vardı bu sahnede
birkaç kürek toprakla yitenleri de gördük
kaçtı yine topuzun ucu unuttum sakin olduğumu bu saatte
kalem kıran yargısız mahkûmiyet hangi adalet kuralıdır ki


benim ipliğim bitti
dik bakalım söküklerini benden sonraki hayatında