Öyle zorda öyle çaresizim ki
Çaresizliğin koynunda can çekişiyorum
Ne zaman aklıma gelsen
Üşüyor yüreğim
Bitsin artık bu hasret diyorum .

Aklımın bir köşesinde çakılı kaldın
Göçmen kuşlar bile yollarını değiştirdi
Gözlerinin önüne getir beni
Gözlerimin hiç kurumadığını göreceksin .

Biliyorum
Alışık değilsin böyle çok sevilmeye
Umutlar tükendiğinde
Binlerce kez ah çıkacak dudaklarından
Şarkıların kırık güftelerinde arayacaksın beni .

Sensiz bir yaşamı
Düşünmek dahi istemiyorum
Ben olmazsam hayatında
Kalbinin sıkıştığını hissedecek üzüleceksin
Yanında olmayacağım
İş işten çoktan geçmiş olacak .

Oysa !
Ben hazırdım herşeyi paylaşmaya
Seninle bir olmaya hayatımı adamaya
Dönüşü olmayan bir yola
Ellerinden tutarak beraber çıkmaya .

Bir sonbahar akşamıydı tanıştığımızda
Tesadüfler yönlendirdi bizi
Zaman yolculuğuna çıktık gözlerimizde
Küçük bir merhabaydı ilk söz
Bakarken eriyordum gözlerinde .

Yolunu kaybetmiş bir rüzgar
İçimi titretiyor
Aklım yüreğime söz geçiremiyor
Gözlerim kararıyor
Akşamdan kalma sarhoş gibiyim
Ayakta durmakta zorlanıyorum .

Fabrika ayarları bozulmasın bir kere
Dengeler alt üst oluyor
Yokluğunla sınama yüreğimi n’olur
Gözlerini alma gözlerimden
Yokluğun tarifsiz bir acı katar ömrüme...





Refik
10 . 10 . 2018
İstanbul