Suçluymuş gibi
Mevsim kendini beri gönderdi ...

Omuz mevsimiydi oysa ki
Annenin sol omzu ,
Yar’in ya da,
Kırlangıç kuşlarının ,
Iki sahipsiz güvercinin ,
Yapraksız, üryan kalan ağaç dalının veya ...

Sözcükler hıçkırıklar arasında takılıp kaldı
Yutkunup göğsünde saklanmalıydı ...
Bahanesiydi hıçkırıklar ardına saklaması

Zaten dökülmek isteseydi dudaklardan
Kısıt yoktu ki zamandan ...

Hüzün kusursuz ilerliyor belli ki
En amansız hastalıktır sanırım ...

Ve hayat karanlık bir yarındır
Bir şafağın güneşine denk gelmesi yakındır...

Bahane edilemeyen bir sonra
Ser dolu
Hicranla dolu
Öncesi dün gibi ...

Nerde mutlusun
Nerede beliriyor umudun
Nereye çıkıyor sol/ yolun
Nerede kesiliyor soluğun ...

Bir omuza yaslanırken
Yahut mevsimi suçlarken
Bir goncanın haykırışıyla dünyaya seslenmeli
Bir kelebeğin sığdığı ömür kadar umut biriktirmeli
Her güne yeniden doğmak dedikleri ...

Kusursuz gelsin hüzün, hicran
Sesin soluğun kesilsin hıçkırıktan
Vazgeçme karanlığın yarınından
Kısıt yok vadeli zamandan...

Aybüke