0
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
1975
Okunma
Bir garip pınar vardı, ıssız bir dağ başında;
Sanki hüzün taşırdı suyunun akışında.
Yüreğinden kaynardı suyu, saftı, temizdi,
Yıllarca çağladı hep, ne yoruldu, ne bezdi.
Susuz bir yolcu bekler, hep yollara bakardı,
Heyhat! Kimse geçmezdi, o su boşa akardı.
Sonunda, bir gün biri geldi; perişan ve aç
Yaşamak için sanki bir yudum suya muhtaç.
Öylesine içti ki, pınarın suyu bitti,
Sürünerek gelmişti, selâm vermeden gitti.
Pınar, küstü dünyaya, o gür kaynak kurudu.
(Benim ’Sevgi Pınarı’ gönlümün masalı bu....)
(2006)
Ünal Beşkese
5.0
100% (7)
