Ne olur yapma güzel, böyle tavır tanınma,
Bir tebessümü olsun, gül yüzünden sakınma.
Hele ki ömre bedel, kahverengi gözleri,
Gözlerimden kaçırıp, başka yere bakınma.

Bilemezsin elbette, sehere dek dün gece,
Nasıl andım ismini, hasretle hece hece!
Gül yüzünü görmeme saatler kaldı diye,
Yüreğim kıpır kıpır sabah ettim öylece.

Ruhumu titretirken, anlatılmaz duygular,
Sardı tüm benliğimi, sevinç yüklü kaygılar.
Daraltırken içimi, geçmek bilmez saatler,
Kavuşmayla ilgili kurdum nice kurgular.

Zaten her hafta böyle, korku umut iç içe,
Kalbimde garip bir kuş, kanat vurur delice.
Hep “acaba” sorusu, dolanırken beynimde,
Per perişan hallerim hafakandan hallice.

Ve gelip görmek seni, öyle tedirgin, durgun,
Sevincini yitirmiş, o gül cemalin solgun!
Düşerken kol-kanadım, kararırken afakım,
Böylesi bir vuslatta, yemez mi yürek vurgun?

Biliyorum, suçluyum, bu halin bana haktır,
Bu gün değilse yarın, ayrılık muhakkaktır.
Gerçeklere göz yumup, hayalle yaşayanlar,
En büyük acılara, elbette müstahaktır.