Annemin 1941 yýlýnda yazdýðý Öðretmenim þiiri... Etimesgut’ta yatýlý okuduðu okuldaki öðretmeni... Keþke adýný o zaman sorsaydým... Allah hepsine rahmet eylesin... TÜM ÖÐRETMENLERÝMÝZÝ ÖÐRETMENLER GÜNÜNÜ KUTLUYORUM...

ÖÐRETMENÝM

Acaba sað mý þimdi?
Yoksa göçtü mü bilmem?
Belki de ak pak
Bir pir-i fâni olmuþtur.
Fakat ayný dinçlikte
O yine beni öðretmenim.
Neler öðretmediydi bize dersten gayri.
Yaðmur mu yaðdýrmazdýk
Sýralarda þimþek çakarak?
Bir elimiz diz vurur, bir elimiz göðüse
Tren mi geçirmezdik?
Karanlýk gecelerde, uçurtmaya fener takýp
Verirdik koca köyü velveleye…
Katýlýrdý bütün köylü bizim eðlencelerimize…
Ondan öðrendik vatan aþkýný,
Ondan öðrendik GÂZÝ sevgisini.
Anlatýrdý neler neler…
Kâh bir kahraman görünürdü bizei
Kâh bir müþfik insan…
Gözlüklerinin arkasýndan silerdi gözyaþýný,
Anlatýrdý, nasýl kaçtý kahpe düþman…
Bize adamýþtý gecesini, gündüzünü,
Bizim küçük dünyamýz, onun da dünyasýydý.
O öðretti çoban türküsünü,
O söyletti Palandöken Daðý’ný.
Silinmez öðretmenim,
Hâtýran dimaðýmýzdan…

Türkân (Hafize) Þengün