yoksun ya
yoksulum ya...


eşiğinde kapının/bakıyorum
harf harf
he-ce/he-ce
değersiz bir zerre kadar ıslak
gölgeli sözlerin
dağılıyor
dağlanıyor yüzümde ki

derin olmayan kesiklerin var
ya gözlerin
gösterişsiz bakışlardan uzak

duvarlarla çevrili surların...

anı/msıyorum
kaldığım zamanları bir bir
nefes almak için zorlandığım
kokunu
ve okuduğum şiirlerini
sahiplenmek adına sorgusuz,
suya yazılmış sözlerini...

sen, git (!)
iyimsimi koşarak git...
daha fazla geç kalmadan git...

neyi unutuyorum biliyor musun?
(mesela herkimsen)

bazen, açılır bir pencere
caddeler bir kaosu taşır,
şehir bir geceyi ve sen,
en ücra köşesinde odanın
sobelenmiş
bir çocuk gibisindir
masum...

kapıyı dilersen anahtarla aç,
dilersen itekle kapıyı yada kır...
üstüme alınmıyorum artık
hiçbir şiddeti...

pek çok şey konusunda
tartışabilirim seninle
ve kendimle...

bir türlü ikna olamadım mesela
"Sınıflı Toplum" yasalarına
ve komün bir düzeni
sevemedim...

şimdi hani şu salise
kokusunu duyuyorum bir gömleğin
tütü kokusunu
hazırlanırken en bilindik günüme...

öleceğim evet
doğacağım yine...

sonsuz bir tekerrürden ibaret
her şey,
herkes ve zaman...

sen git (!)
bir rezillik ki sorma’dan git...
konuşmadan git...

ve bil ki sevgilim
olmayan sevgili;
sadece büyük bir pencerenin
arkasına saklarmış gibi gövdemi,
çözdüm sana,
çözüldüm
ceketimin düğmesini
gevşettim kravatımı,
ellerimi soktum boşluğuna ceplerimin ki

seni izliyorum,
kanatlarını
ve uçmanı sonra...



(...)