Yokuş

Kimsesiz kapıları rüzgâr çalar
Kalabalıkların ıssızında bir üşüme
Yanan her ışık aydınlık yola çıkmaz
Bacasında tüten dumanda keder
Ağlaşan sevişmelerde zaman
Gecenin koynunda aysız
Bir kız çocuğu dansında
Ağır sessiz döne döne

Her şafak söktüğünde söküğüyle
Alın teri sıcağı karınca telaşında
Gün güneş altında yanık kokusu
Makine sesinde tarladaki başağa
Türküsünde acı bir tat demlenir
Anasından emdiği ak süt gibi
Zaman yitiminde kendine aç
Alnından göğse akar iliği

Bahçe avlusunda çocuk sesleri
Paçasına yapışırken ağır aksak
Yüzü giydiği allı güllü pazenden
Eski soluk güleç amade kadın
Kaş göz sofraya davet ederken
Adam yere doğru ağırca eğildi
‘gelecek’ dedi adam kadın ekşi
‘Gelecek çocuklar’ sen başla dedi

Oturup pencere kenarı yan yana
Yeni açmış beyaz kaysı çiçekleri
Rengarenk hanımeli iğde kokusu
Şaşalı şehrin caddeleri gökkuşağı
Uzayıp giden açık mavi gökyüzü
Saksıda soluyan sönük menekşe
Can çekişiyor balkon kenarı
Göz aydınlığında

Ahmet Coşkun