Ellerimiz çamurlu bakardık arkadaşımla
Eskiden büyüklerimize imrenerek
Ağabeylerimizin ablalarımızın
Birbirlerine olan bağlılıklarına

Bizde isterdik onlar gibi
Kol kola el ele gezmeyi
Bilmeden o tabirlerin anlamını
Özgürce birbirimize kanka demeyi

Ama zaman geçtikçe anladım ki.
Bizim ellerimiz çamurlu olmasına rağmen
Daha temizmiş bizim yarım ağızla söylediğimiz
Arkadaşım cümlesi…

Bu iki kavram bitmeye başlamış
Eski dostlukların arkadaslıkların yerini
Menfaat denen anlamsız kavram almış
Herkes dostum Arkadaşım dediği insanı
Bu kavram adına incitir kırar olmuş

Elleri tertemiz olmasının büyüsüne kapılıp
Yanındaki yoldaşını küçük görür olmuş
Yaşam bu kadar zorken yanındakinin kıymetini bilmez
Küçüklüğündeki arkadaşım kelimesini acımasızca ezer olmuş

Yüzlerdeki gülücük sahte
ağızlardaki dostluklar yalan olmuş
Bileydik büyüdüğümüzde
onlar gibi hayatın acımasızlığında kaybolacağımızı
istemezdik onlar gibi olmayı

Gelin arkadaşlarımızı, arkadaşlıklarımızın değerini bilelim
Gözyaşımız aktığında silecek insanımız olsun
Kaybeden daha iyi anlarmış ya
Kimse kaybettiği zaman anlamasın
Bilin ki dostunu bir hiç uğruna kaybetmek
Çok ama çok acı bir gerçek…