BU, ŞU, O

Ve
düş soluklanmasıydı
gizemli yalnızlığımdan nasıl sıyrılırım diye
kalabalıkların hışmına uğrayarak
itilmişim köşe bucak kuytu karanlıklara

düş/ün ki kaçmak isterken yalnızlığımdan
sen
ben
bu
şu
o seçkili bir dünyada
içi boş
ve mesnetsiz düşüncelerin esiri olmuşuz

belki de çokluğu değersizleştiren sen
azlığı zenginleştiren ben
ya da pişkin sırıtışlı diğerleri
jelatinleyerek dudakta tebessümleri
çoğalmayalım diye
bu
şu
o
kovuyordu anlam kazanmış çoklukları

ve
aynı kulvar aynı telaş
biz naif kırılganlıklarımızla koşturarak at başı
her seferde yakalıyorduk karamsarlıkları

ve öyle bir yılgın
öyle bir umutsuz
daha bir bezgin sarılarak hayata

ve son nefesimiz aşk olsun diye
ayrı ayrı düş/lerde
avuçlarımıza düş/erdi sensizlik

biz olmadan az önce
ha kırıldı ha kırılacak ömrümüz diye
ne tutacak bir dalımız
ne yürüyecek yolumuz kalmıştı

çünkü
biz yalnızdık

Efkan Ötgün