Kapıda kalanlar bilir acısını yalnızlığın
Bir anahtara mahkum hayatlar, bilir yürürken kötürüm olmayı
Eskimiş bir fotografa tıkılıp kalanlar
Bilir unutulmuşluğu anılar dolabında
Ansızın yağar hüzün, sanki duacısı var gibi
Derler ki bilir ıslananlar kederle
Bilirmiş meğer kuru ayazını tekliğin.
Edilemeyen küfür
Gidilemeyen ülke
Sevilemeyen sen gibi, derler ki
Üflenemeyen rüzgar, kaçılamayan son
Bilinmez sokaklar arkandan, derler ki
Ah aşk denilen
Dağılmışlığını öyle bir derler, toplar ki
Kaybolursun düzeninde sevdanın.
Olursun bir Servantes, belki kaprislisinden Paganini
Havadan, karadan ve tekmili sudan sebeple Eflatun belki.
Yaşarsın sende herkes gibi, düşlerine şaşarsın.
Derler ki ansızın, ağrısı bitmez yaşamın.
Tanrıların oyunuymuş, hem ölüm, hem doğum.

Oyalanırsın evrende, danteller örülür kefenine
Danteler ağlar yaşı gelince, yarım ağız bir türkü olursun
Derler ki ne doksanında bir ermiş, ne ölüme yakın bir nine
Ben belki yazarken, belki sen okurken kaybolursun…