inan bana aramadım seni
o işi kadere bıraktım


dünya kaç bucak ederse etsin
ne kadar seviyorsun" dediğimde
açtığın kucak kadar etmeyeceği kesin


kimi zaman kral gibi kuruldum
kalbindeki tahtına
kimi zaman kölen oldum
yay’lı yatağında


sen benim ilk okulumdun
"kalbini buldum kiminse
sahibi yoksa benimse"
diyecek kadar da çocuktum


aşk kitabında kalem tutmayı öğrenirken
ve gözlerindeki renge
ilk kalbi çizerken
titrerdi elim
ellerinin arasında


hayatı cam dibinde sıralanıp izleyen, pencere gözlü kızlara sataştım diye
çok ceza aldım
tek ayak üstü beklemeyi saymazsak eğer
kurdeleyi hep ben kaptım

ah o seremoni,,

kep giyecek yaşta değildi başım
mezuniyete tertip edilecek tören yokluğunda
bütün sınıfın gözleri önünde
elindeki çengelli iğneyle
göğsümde tutturduğun
hani aşkta sınıfı geçmişliğim yanında
rütbe almak var ya
bir kuşun kanadında

ne günlerdi,

sonra orta okula başladım
malum,
her dersin hocası farklı
her hocanın huyuna su olmak
ilk okul bilgisiyle
mümkün olamadı

düşünsene,

silgili kalemle silmek ne kolaydı
yaptığın hataları


oysa tükenmez kalemle yazdığın her hata
silsen bile pay bırakıyor ardında


sen benim ilk aşkımdın
ilk öğretmenim kadar unutulmaz
silinmez varlığın


inan bana yine aramıyorum
o iş kaderin


dünya kaç bucak eder bilmem amma
ne kadar seviyorsun" sorusu
her sorulduğunda


kucak açıyorum
göz kırpıp
yokluğuna..