Kaç ağlak şiir düştü
Kirpiklerinin ıslak tellerinden
Umutların sönüşünün
Kaçıncı sabahıydı
Bir yol çizerken hayat
Kaç kere tökezletti
Zamanın dolu,dolu nefesini
Ve sil baştan
Her zorluğu önüme serdi felek

Güneşi giyinen çocuk heveslerimle
El ele koşarken sonsuz bir ufka
Nefesimin içinden kaç kere düştü çocukluğum
Kaç düş yitirdim zamanın hırpaladığı

Biçare semtler kurulmuşken
Hayata dair içimde
Işıkları söndürüldü bir,bir
Her adım attığımda ileriye
Kaç kere büzülüp saklı kaldım
Kaburgasında gecenin

Bir cenin gibi ana rahminde sessiz sedasız hayatı beklerken
Kaç kere koparıldı hayatla bağım
Yüreğimin güzünde düştü kızıl yaprakları baharın
Tel,tel ağını ördü kader
Koyu devriliyor içimdeki hüzün
Dağılıp hücrelerime

Kader bu ya
Denize atılan her oltaya takıyor beni
Atıyor tekrar gerisin geriye
Ve ben kayboluyorum o derinliğin
Nefessiz dehlizlerinde
HÜLYA ÇELİK