gözlerim karanlığın içinde
karanlık senin içinde
elini kolunu bağlamış yapamamazlığın
sağını solunu şaşırmış kalbin
kulağın tüm seslere kapalı
ağzın keskin öpüşlerin esiri
bir aşağı , bir yukarı titreyen ağacın dalları gibi kolların
aşkı öldürüp derin bir kuyuya atmış gibisin
sen benden önce benden vazgeçmişsin
tozlu kaldırımların eski İstanbul ’ u kaybettiği gibi
kendi kokumu kaybettim senin teninde
şen kahkahaların bittiği
kimsenin gülmediği bir komedinin baş rolündesin
kendine ve bana o kadar kötüsün ki
kırılan ben parçaları avuçlarını kesiyor
paramparça , kan revansın
saklamaya çalıştığın her şeyi
gözlerin bağırıyor , dudağın kanıyor
yalanlarla dişliyor tenimi
bağıramıyorum , sesim çıkmıyor
aşkınla boğuluyorum
nefessiz kalıyorum
öpüşlerinin hayaliyle
ve sevin , yarattığın enkaza iyi bak
göçüklerim altında eriyor kalbim
sokaklarda kaldırıma akıyor
senden kalan her şeyim
çok derindi kesiklerim
ölüyorum nihayet
hadi sevin
kendinle gurur duy
gerine , gerine övün
sevgisizliğinle