Sen hiç soğuk ceset gördün mü, veya ölmek üzeri bir insan
ben seyretmedim, kendi ellerimle kazdım toprağı
7 yaşında 70 yaşında çok cenaze defnettim ben.
Soğuktular, sessiz sakin ve o kadarda muhtaç yatıyorlardı.
Toprak kapladı bedenlerini, sessizce çürüdüler yok oldular.

Sen hiç aşk acısı çeken gördün mü, veya ayrılmış bir insan
ben seyrettim, ölmekten daha beterdi inan eridiler
ben seyrederken korktum, onlar yaşarken korkmadılar
onların da bedenleri soğuktu, ama gözleri yaşlı
en acısı ölmeden çürümeye başlamışlardı

sen hiç sevdiğimi kaybettin mi, yada hastalanıp öldü mü
ben gördüm, son göz yaşlarını elimle sildim
onu seyrederken tüm organların yavaş yavaş parçalanıyor
nefesin kesiliyor, gözlerine hakim olamıyorsun
bağırmak istiyorsun olmuyor, birisi seni boğuyor

ben tüm acıları gördüm yaşadım ve unuttum
üzülmeyin hiçbir acı kalıcı değildir
ruh misali yavaş yavaş vücudu terk ediyor.
Zarar veriyor, kalıntıları enkazları oluyor
yaşıyorsun yine de, ÖLÜMÜNÜ BEKLER gibi.

VAHİT VOLKAN SEVİNÇ