Zarar vermen için ille de dostum olman gerekmez,
Elbet iyi bilirsin ki kuştan korkan darı ekmez;
Nerede o eski saygı, sevgi, hoşgörü, muhabbet?
Ya Rab! Özü bozulmuş insanı, âciz kulu affet!

Eskiden ziyadesiyle şecâat ve mertlik vardı,
Lâkin nice benlikleri kıskançlık, bencillik sardı;
Menfaat uğruna dostluklar hep gözden çıkarıldı,
Vefasızlık, nankörlük yüzünden yürekler daraldı...

‘Aşım, suyum bana yetmez; daha ne beklersin benden?’
Diyerek sırt çevirdik ve dedik: ‘Bıktım artık senden!’
İyi niyetle yaklaşıp tatlı dille seslenseydik,
Yılan bile dize gelirdi az ince düşünseydik...

‘Etme-Bulma!’ şimşek gibi çakar bir gün beyinlerde,
Lâkin vakit geçmiş olur, gezinirsin enginlerde;
İyilik sunmasan bile zarar vermeyesin bari,
Çoğu duygular da bazı hastalıklar gibi sârî...

Gel, yine de ‘dost’ olalım, dövüşmeyelim boşuna,
Belki bir gün paylaşırız gitmese bile hoşuna;
Aynıyız, aynayız birbirimize; pek farkımız yok,
Birliğe, beraberliğe neden her zamankinden çok...

‘2006’