Döküldü yaprağım, kırıldı dalım,
Esti rüzgâr-tipi, bari sen esme!
En yakın dostlarım, attılar çalım,
Kesti bağı-ipi, bari sen kesme!
Vicdanın bu kadar, kara mı Esma?

İçmeden her gece, bir milyon kafam,
Sen yokken bir türlü, olmuyor keyfim,
Yolunu beklerken, istasyon şefim;
Astı suratını, bari sen asma!
Hayalin yakıyor, çıramı Esma!

Sevdalı yüreğim, sanma ki bir taş,
Şiirler arkadaş, türküler sırdaş,
Eski parçalardan, çalarken Ertaş;
Bastı bam telime, bari sen basma!
Gözlerin bela mı, çare mi Esma?

Bağrıma saplandı, sinsice oklar,
Arada bir beni, krizler yoklar,
Kalleşçe darbeler, yediğim şoklar;
Kastı bedenimi, bari sen kasma!
Yine tetikleme, saramı Esma!

Aşkınla sarmala, yaramı deşme,
Onulmaz dertlere, yeter ki düşme,
Susuz dudaklarım, yasak su-çeşme;
Kıstı dozu hekim, bari sen kısma!
Yaratan yazmıştır, süremi Esma!

Neden seni sevmek, yasaktır bana?
Bütün yollar bağlı, tuzaktır bana,
Ben de bir insanım, yazıktır bana;
Küstü cümle alem, bari sen küsme!
Açma senin ile, aramı Esma!

Alaca’yı herkes, anlamıyor ki,
Sol yanı alev-köz, inlemiyor ki,
Deli gönül hiç söz, dinlemiyor ki;
Sustu kâğıt-kalem, bari sen susma!
Sözlerin zehir mi, şıra mı Esma?

09.10.2018
Muhittin Alaca