Etten Kemikten Bir İnsanım (A)


Ay ışığı vurur yüzüme
Sokakları dolaşıyorum, kaç gecedir

Kelebeğin çırpınışında mı, umutlar ?
Yoksa, bir arının peteğinde mi ?

Yüzyıllar ötesinden gelmişim sanki
Sığamıyorum kabıma, taşıyorum

Bir su kenarında büyümüş, ebe gümeci
Rüzgarın ritmi ile sallar başını, sağa, sola
Bazen ruhum gibi, dinginleşir durur öylece

Dağlarda sürüler, kekik yayılır
Bir uçtan, bir uca kırlarda neşeli

Hayat yolundayım
Bazen bir taş çıkar, önüme
Takılır ayağım, sendelerim
Derinden, sarsar sanki beni
Korkarım, düşerim diye
Derim sabret, buda geçer hele

Gerçekle hayaller, birbirine girer
Çare arar belki, çareyi bulur insan

Ölümün soğukluğu, bazen sıvazlar sırtımı
Fısıldar kulağıma, ürperirim
Yaşamla ölüm arasındaki, ince çizgide
Kimi zaman sürer gider
Kimi zaman, ölmeden bile durur yaşam

Zaman İnsana mı, insan mı zamana uymalı?
Saatler umarsız işler, bazen hızlı bazen yavaş

Leylekler yelken açtılar, yeni vatanlarına
Kırlangıçlar, belki onlarda yoldalar
Ruhumda, üşüyünce gidebilse
Göçmen kuşlar gibi, sıcak ülkelere

Bir gül demeti ver, yetime
Bir sıcak tebessüm

Döner başım, döner Değirmen gibi
Kendimi ararım, kendim içinde

Sanki bir okyanus
Sanki bir deniz yüreğim
Kabardıkça, kabarır
Köpürdükçe, köpürür
Sonra, sakinleşir durulur

Duyulmaz, serzenişlerim
Feryat, figan, duyulmaz ahım
Tatlıyı, ekşiyi, acıyı
Sevinci, neşeyi, kederi, yaşayan
Bende, sizler gibi
Etten kemikten, bir insanım...


Cengiz AKSU -02.10.2018
23.04.2018