Ne baharı sevdim ne de kışı
Ben huzuru sevdim.
Çoğu aramayan garip özüm de
Bir kuru ekmeği sevdim.

Kurmadım büyük hayaller
Yaşadığım gerçeği sevdim.
Dün aldığım ekmeği bugün alamadığım da
Almayı ümit etmeyi sevdim.

Küsmedim hayata, intikam haddim değil
Derdi verenin beni unutmadığını sevdim.
Bazen içten içe üzülsemde, kırılsam da
Şükür etmeyi bilen içimi sevdim.

Karanlık bir geceyi yaşarken umutlarım
Siyaha aşık olmayı sevdim.
Her daim bir adım geri dursam da
Kutsal denince koşmayı sevdim.

Ahiret sonrası bir Cehennem gibi burası
Cennet için savaşmayı sevdim.
Ölüleri bulamadım toprağın içinde,
Kanatlanıp giden ruhları sevdim.

Geri sayım bir gün bitince
Utangaç ve mahcup yüzümü sevdim.
Melekler hesap defterini önüme getirince
Rab’bim bilir, ben bilemem! demeyi sevdim.

Otururum her akşam böyle derin derin
Derinler içinde şiir olmayı sevdim.
Göçüp gideceğim bende vakit gelince
Ardımda bir iz bırakmayı sevdim.

Herkese değer verip sevdiği için
Saf kalbimin saflığını sevdim.
Kıymet bilmediler diye darılmayıp
Eyvallah diyerek yaşamayı sevdim.