1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
796
Okunma
Yine o düşünmeye daldığım günlerden bir gündü.Pencere kenarında sevdiğim kızı bekliyordum.Şiirin başladığı gibi bir akşam üzeriydi.Karanlığa yaklaşıyorduk.Dışarda insanları görüyordum.Güneşin insanların iyi kötü yanlarını yansıttığını görüyordum.O anda kalemim elimdeydi.Önümde küçük kağıt vardı.Üstüne işte okuduğunuz dizeler döküldü.Kalemim dur diyince hava kara kararmıştı ama bir eksik vardı. Yanımda yine o sevdiğim yoktu
Bir akşam üzeriydi
Martılar yeni evlerine gidiyordu
Bir akşam üzeriydi
Mutluluk için yarşanlar vardı
Güzellikler yoktu
Çirkinlillerle doluydu caddeler
Umutlar tükenmişti
Umut denen şey neydi?
Onu da bilen yoktu
Bir akşam üzeriydi
Güneş batıyordu
Üzülüyordu
Üzüldüğünü belli ediyordu
Çünkü aydınlatması azalayordu
Bir akşam üzeriydi
Karanlığa yaklaşıyorduk
Bazıları gibi üzülecek değildim
Mutluluktan uçuyordum
Çünkü geceyi seviyordum
Gece karanlığını biliyordum
Cevap Yaz