Ben mi öldürdüm kalbinde ki sevgini?
Öldürüyorsun kalbimde ki seni.
Nereden öğrendin böylesine kanat kırmayı,
Mahkum ettin sensizliğe bu küçük serçeyi..

Kış değildi dallarına konduğum vakit,
Birlikte izlemedik mi beraber her doğan güneşi?
Nedir şimdi bu gökyüzünü esir almalar falan!
Mavi mi oldu? acının ve hüznün rengi.

Kaçmaktır korkaklığın resmi aslında,
Karşımda durup gözlerime bakarak yedin bitirdin beni.
Evet ben kaçmaya çalıştım birçok kez çünkü
Kaçmasaydım kıracaktım kalbini.

Kavgasını etmek istemiyorum yoruldum.
Sildim geçtim yaşanan her şeyi .
Elimde olsa canın sağ olsun der seni üzmezdim ama
Ben Allah’a havale ettim bütün alacağı ve vereceği.

Belki bir nebze merhem olursun diye
Gündüz ettim her geceyi.
Burada ki ve bende ki hesapların epey de şişti artık.
Belli ki mahşere bırakmak istiyorsun herşeyi.

Orada mavi bir gökyüzü varmıdır ben bilemem ama
Önceden giden bekler artık arkadan geleni.
Karşılaşırsak bir kaç sorum olacak sadece.
Nasıl öğrendin sen kalpsiz ölmeyi?