Kelimeler yetmez içimdeki seni anlatmaya
Şair olsaydım keşke
Şiirlere dökerdim satır satır
Anlatırdım sevgimi her cümlemde .

İçim ürperiyor her baktığımda resmine
Konuşuyorum gülen gözlerinle
Yalvarıyorum hergün Allahıma
Dudaklarımdan hiç düşmeyen duasın dilimde .

Kalemimde yazacak mürekkep kalmadı
Bir şeyler karalıyorum yine de
Susmak olmalıydı aslında cevabım
Seni anlamak anlatmak için
Ruhunun derinliklerine inmek lazım .

Virane oldu bak yüreğim
Dayanmıyor senden ayrı kalmaya
Sensiz ağır geliyor taşıdığım bu can
Ruhumu tutsak ettin
Bir uçurum kenarındayım sanki
Ya beni güldür
Ya da bu aşk maziye gömülsün .

Sanma mesafeler koparır benden
Eksilmez sevgin yüreğimden
Hasretinden yorgun düşer bu beden
İsmini her duyduğumda
Kan damlıyor yüreğimden .

Seni kaybetmek
Gökyüzünde boşluğa düşmek gibi
Ellerim boşlukta arıyor seni
Ölüme çoktan razı bedenim
Nedensiz ağlıyor gözlerim
’’Erkekler ağlamaz’’ deme
Her gözyaşımda kanadım içten içe
Dayanacak gücüm kalmadı
Artık susuyorum
Benim yerime sen konuş istersen .

Yüreğim bin parçaya bölündü
Suları çekildi can ağacımın
Sensiz bekleyişler öldürecek beni
Sensizlik bir bıçak gibi saplandı yüreğime .

Kaybolduk bir zaman tünelinde
Tünelin ucunda ki ışık görünmüyor
Gidiyoruz bir meçhule
Özlemlerimizi gömerek içimize
Zaman yaralarımızı kapatmayacak
Ağrılı bir yürek kalacak içimizde ...







Refik
28 . 08 . 2018
İstanbul