Sanki yüce dağ vardı, ikimiz arasında
Ne sen sevmeyi bildin, ne ben vazgeçtim senden
Son nefese ne kaldı, yâr şunun şurasında
Ne sen sevmeyi bildin, ne ben vazgeçtim senden.


Dar eyledik sevgiye, koskoca bir dünyayı
Dudak bükerdin hergün, eline versem ay’ı
Mahşere erteledim, boynu bükük sevdayı
Ne sen sevmeyi bildin, ne ben vazgeçtim senden.


Sırdaşım oluyordu, sabaha varan gece
Okusan yüreğimi, destan olur her hece
Gönlünde ki susmalar, çözülmez bir bilmece
Ne sen sevmeyi bildin, ne ben vazgeçtim senden.


Gönle değip yakardı, dilinden düşen sözler
Kederleri sağardı, bulutlanan o gözler
Hüzünler bastırınca, gülümsemezdi yüzler
Ne sen sevmeyi bildin, ne ben vazgeçtim senden.


Sinemde ki taşları, sabır ile elemem
Sevgi denen deryadan, zerre kadar dilemem
Gider isem dünyandan, ne yaparsın bilemem
Ne sen sevmeyi bildin, ne ben vazgeçtim senden.


Çok şey anlattı bana, göz diktiğim uzaklar
Ah! bir konuşabilse saçıma düşen aklar
Anladım ki sonunda, ruhumu toprak paklar
Ne sen sevmeyi bildin, ne ben vazgeçtim senden.


Ahmet MORAN
(27 Ağustos 2018