Neylesin bu garip gönlüm bayramı, seyranı?
Gönlümün Sultan’ı, ruhumun Abat’ı garip anam!
Anam yanı başım da olmayınca,
Bayramlarda, bayram namazını kılıp, eve geldiğim de,
Beni kapıda karşılardı, anacığım ile birbirimize sarılırdık.
Anacığımın, elma gibi yanaklarından öperdim.
Pamuk gibi, gül kokan ellerini defalarca öperdim.
Sonra babama sarılır, inşatta nasır tutmuş,
Ellerinden defalarca öperdim.
Ablamla sarılır birbirimizi öperdik.
Zaman zaman, tartışsak ta
O’ her zaman, benden üstün olmuştu.
Çünkü; ben erdemli bir kişi olmayı her zaman sevdim.
Erdemli olan kişiler, ince ruhlu ve aydın insanlardır.
Onun için, ben hep ikinci plan da kaldım.
Çünkü; O’ benim ablamdı, Ablam..!
Başka kardeşimiz yok ki; bizim zaten.
İşte yaşadığımız o güzel günlerin hepsi, şimdi anılar da kaldı.


Gül kokulu, garip anam!
Dizine başımı yasladığımda,
Saçlarımı okşayarak pamuk gibi, elleriyle beni severdi.
Sırtımı dayayacak dağ gibi, babam yanım da olmazsa,
Neylerim ben bayramı, seyranı gül kokulu garip anam?
Tek tesellim bu fani dünya da,
Sevdiğim, gönül verdiğim hayat arkadaşım.
Bu fani dünyada gül kokulu garip anam!
Gönlümün sultanı, aşkım hariç hiç kimsem kalmadı.


Gönül bahçem de güllerim soldu.
Şeyda bülbülleri, figan oldu.
Kınalı kanaryalar, manolya ağacımız da artık ötmez, oldu.
Yazım, baharım kışa döndü.
Ruhumun derinliklerinde, girdaplar oluştu.
Bedenim buz tuttu!
Gözlerimden dökülen İnci taneleri gibi, yaşlar şelale oldu.
Şeyda bülbüllerinin yerine,
Baykuşlar kondu, gözlerim sanki ağma oldu.
Her baktığım yer, bana sisli, zifiri karanlık zindan oldu.
Sizler hakkın rahmetine kavuşup, gerçek dünyaya gideli,
Neylerim ben bayramı, seyranı?
Gül kokulu, garip anam..!


Ali Sözer
21/08/2018