Öyle Pervasız Ki, Deprem...

Şiir diye bakmayın, bu bir şiir değildir
On yedi Ağustos’un ACI hikâyesidir!
Maksat:
Bu felakete dikkat çekilmesidir...
...
Öyle bir gün ki O GÜN,
Zihinlere kazındı!
Gecenin en karası!
Yüreklerin yarası...

Felaket haber vermez!
Gelir bulur ansızın!
Beklenmedik zamanda, kapıyı çalmaksızın...
Yalova’da bir deprem gelmezdi aklımıza!
Bir dehşetle sarsıldık!
Komşu illerin ismi, düştü hafızamıza
Böylesi bir şiddetle sarsılmışsa Yalova!?
Canhıraşla bağırdım!
Eyvah! Battı İstanbul!
Henüz cümlem bitmeden;
Bir gürültüdür koptu!
Sanki gök-kubbe çöktü!
Bir mânâ veremedim;
Dedim; Kıyamet koptu!
Savruluyor eşyalar,
Sanki hallaç pamuğu...
Bir dehşet ki; mahşeri!
Geldi dünyanın sonu...

Yer titriyor amansız! Dalgalar gibi azgın
Ne varsa üzerinde yutacak kadar kızgın!
Çalkalanıyor her yer, binalar deli dalga...
Çaresiz teslimiyet, belki de budur yazgın
•••
Yer öyle çıldırmış ki; hiddetten ulumakta!
Koca apartmanları üzerinden atmakta!
Çekip yutacak gibi ne varsa, istisnasız...
Basmaktan ürküyorsun
Uçsan, uçamıyorsun!
Öyle bir çaresizlik!
Öyle bir acziyet ki...
İnsanlar sağa-sola şuursuzca koşmakta!
Kimisi yalınayak,
Kimisini sormayın...
Herkes kendi derdinde,
Öyle bir can-pazarı...
Kimisi salâvatta,
Kimisi derin şokta!
Sabah olmaz bir türlü,
Güneş tutsak ufukta...

Zorlu saatler sonra,
Nihayet şafak söktü...
OFfff! Offfff! Aman Yarabbi!
Her yere enkaz çöktü...
Öyle bir sükûtu hâl;
Kilitlenmiş! Mıhlanmış!
Ses çıkmıyor kimseden
Sanki diller tutulmuş!
Tonlarca çaresizlik,
Omuzlara yüklenmiş...
Kadın, erkek kim varsa,
Bir anda kardeş olmuş...

Varlıklısı, yoksulu aynı yerde buluştu,
Suyunu ekmeğini sofrasında bölüştü…
*
Afetler karşısında insanın acziyet’i...
Kadere bağlıyoruz yaşanan felâketi!
Oysa çoğunda sebep;
İnsan denen varlığın eksik kabiliyeti...
Bir de o umursamaz, vurdumduymaz hâleti!
İşi basite alan değişmez hüviyeti!
Herkes uzman kesilir kalfası, mahiyeti
Elbette hiç kimsenin yoktur bir art niyeti!
Kimse ciddiye almaz, görmeden felaketi! .
26.10.2011 / Metanet Yazıcı