saniyeler le hesaplıyorum kalan vaktimi
acaba ne zaman uğrayacak bana ölüm treni?
gitmeden son bir kez bırakıyorum size
sözlerimin en ağırını;
HOŞÇA KAL’ın...
annem,babam
herkesten sakındığım hayali eşim
renkler le süslediğim bisikletim
yüreğimin acılı dizeleri şiirlerim
ellerimin telaşında kırılan kalemlerim
utanmadan gittiğim değerli komşularım
kuruş eksiğim de canın sağ olsun diyen bakkal amca
eskiyen ömrümü tazelediğim sabahçı kahvaleri
yorulmanın es geçtiği çılgın gelecek nesli
hoşça kalın mahallemin akıllı delileri
gidenin özlemiyle oldum bende sizden biri
ne zaman gelir gitme vakti bilmem
işliyor kalbime yaşlılık
ellerim sıcakta eriyen buz tanesi gibi
saçlarımda ölümün beyaz gölgesi
acılarımın en şahit’kar sahibi gözlerim
zaman en güzel yıllarımın şahidi
gündüzleri uyuyan,geceleri uyanık mezarlık sakinleri
gelmekte sahipsiz’ leşen bir bedevi
ey toprak seni kirli sanır
yaşayan insan bedeni
vakit geçince biter insanın değeri
ölümüme kaç dakika kaldı kordun’suz saatim
ben hep gidenlere öldüm
hicret sayarım gidişini
gurbetler olur bende zulüm
en güzel ebedi evim mezarlık
timsah gözyaşıyla başıma toplanan kuru kalabalık
Herkes sussun
benle sessizce konuşmakta ölüm...#ŞAİRbaz