Çıkardım tüm duygularımı
Bir ressam misali boya ile fırça eşliğinde
Çizdim duygularımı tabloya özgürce

Her yeni sevgide kendime bir tablo çizdim
Her seferinde mutluluk ekledim
Ama ne olduğunu anlamadan mutluluk hüzüne dönüştü
Ve tablo tamamen siyaha bulandı
Renkler birbirine girdi karmaşık duygular misali

Hep kusuru kendimde aradım
İyi ressam olamadığımı düşünüp durdum
Sonra kullandığım tuale attım tüm suçu
Ama anladım ki asıl suçlu Mutluluğun ta kendisiymiş

Ben mutlu olmayı başaramazken tabloya çizmeye çalıştım

Hep yanlış mutluluk motifini kullanmışım
Ne kadar motif ya da desen varsa hepsini boyadım
Ama onunda suçlu olmadığını anladım
Asıl suçlu bu tabloyu çizmem için bana ilham olan kişiydi
Bunu kendime bile itiraf etmekte zorlanırken
Yüreğim fırça eşliğinde aksetti tabloya tüm düşüncelerimi birden

”O” sevdiğine gereken ilhamı verir gibi yapmış
Oysa ki hayallerimden umutlarımdan
Hatta yaşamımdan vazgeçmemi istemiş
O isteyen kişide uğrunda ölmeyi göze aldığım vefasız

İçimdeki vicdanımı yansıtan Hâkim Bey:
Suçluyu buldum diye bağırdı
Yüreğimin acısı eşliğinde
Suçlu karşındaki seni sevdiğini
söyleyen kişi
Yalanlarını mavilerin ardına saklayan
Düşlerini siyaha boyayan kişi…

Kendimi sorgulamak adına başlayan bu tablo
Bir anda bitirilemeyen aşkın tablosu olmuştu…