Güneşin denizle seviştiği
Günün bittiği şu akşam vakitlerinde,
Gözlerimdeki ışığı solduran
İçimdeki çocuk sesin uğruna
İçten içe ağlamaklıyım bu aralar
Yine sonunu benim bile bilemediğim
Cümleler kuruyorum.

Evde bekleyip yolumu gözleyen
Solmamaya açmış çiçeklerden örülmüş
Umutlarım gibi, o hayalim olan
Hikâyemdeki kahraman olmaktan vazgeçtim
Sadece ve sadece insan olma derdine düştüm.

Tenimdeki solgun izin gibi
Öyle bir düşmüşüm ki
Derdime yalnızlıktan kendimi bile özler oldum
Kahraman olmak zormuş
İnsan olmaksa daha da zormuş
Oysa gülü sevme evresini de aştım artık,
Dikenini sevmeye çalışıyorum sadece
Anladım ki bulduğunu kaybetmeden
Kaybettiklerinin değerini bulmanın
Ve de yoldan ibaret olmayan yolu,
Yüreğine giren paslı bir hançerin acısından
Daha yakın daha da diri hissediliyormuş.

Sami Arlan..