yoruldum be hayat…
büyüdükçe günahlarıma çocukluğuma kendimi anlatamamaktan, ateşlere her düştüğümde gölgelerimin bile beni terk eylemesine tanık olmaktan, kendini de alıp giden aşklarımın kalanı yalanı olmaktan ve düştüğüm her kuyudan bir değil bin yusuf daha çıkmaktan yoruldum



var mıdır ki,
çocuk olup da masala kanmayan
var mıdır,
rengine uçurtma olup da rüzgara aldanmayan



göçebe bulutlara yüklenirken yağmurun bereketli gözleri
var mıdır,
kuraklığında gökkuşağına kanmayan
aysız bir geceden, cılız bir dereden yakamoz yolmayan



yoruldum be yar…
bir eksikken varlığın gün doğmadan yokluğuma bin fazla doğmaktan, kokusu lâl med-cezir akşamlarımda sahillerine vurmaktan, bacasız evimin yoksul duvarlarına tırnaklarımla adını kazımaktan ve yakası açık bağrımın sol yanında bize bir dünya kuramamaktan yoruldum



bakışlarında kuytu
kokunda yankı olmuşken yalnızlık
güneşi yüklesen sırtına
gelsen gölgelesen ısırgan tenimi



ya da
ay omzuma düşmeden, yıldızlar cilveleşmeden
taksan güneşi koluna
gelsen yıkasan sabahımın çamurunu, kirini



yoruldum be hayat…
bağıma üzüm, mahzenime şarap olup kederimi yudumlamaktan, yüreği hüzün segah akşamlarıma fasıl
olamamaktan, eski bir aynada eksik bir bakış olmaktan ve insan olup ta insanlığıma yanmaktan yoruldum artık



istersen
bir de sen anlat
senden dinleyelim ey hayat
demi mi az şekeri mi bol olur sohbetinin bilemem ama
bakalım bağdaş kurabilecek mi inancım inançsızlığımın üzerine



istersen
hiç yorma kendini
biliyorum ki sende yoruldun be hayat…









ilhanaşıcıağustosikibinonsekiz