Ve babalar da ölür.
Sonra bütün cenazeler içimize gömülür.
Yüzümüzün her zerresini işgal eder gözyaşı
Ben Mecnun olurum, çölde kendini avutan
Sevdalar unutulur.
Arka mahalledeki bütün öpüşmeler yalandır.
Benden adına şiir yazmamı bekleme Leyla,
Sevdalar, babalar ölene kadardır.

Ve babalar ölür.
Bütün şiirlerin babası ölür.
Günde bin defa gözyaşında boğulup ölürüz biz.
Biliriz ki, ağlamak acılara gülüş biçimidir.
Ağlamak, bütün gidişlere dua biçimi.
Şimdi döksem sana içimi
Artık bütün dinleyişler sahte
Bütün çocuklar yalandır.
Benden gözlerine bakmamı isteme Leyla
Sevdalar, babalar ölene kadardır.

Babalar ölür.
Ölmeyen tek şey;
Üzeri dantelli ne varsa sıkıştırılmış vesikalıkmış.
Cennetin üzerine toprak atarken öğrendim.
Anne dedim;
Bu fotoğraflar niye konuşmuyor?
Ne kadar açarsam açayım,
Kollarım resmine kavuşmuyor.
Kaldır odamdan şu utanmaz saati anne
Babasız bir çocuğun önünde
Bunlar her gün on ikide buluşuyor.
Zaten dakikalar hayal, eylüller yalandır.
Benden tebessüm bekleme Leyla,
Sevdalar, babalar ölene kadardır.

Ölür.
Dünya, evren
Cennet ve cehennem.
Ve huzurunu bozacak her günah ölür.
Sular bile ölür buhar olurken.
Bir ikilemdir hayat,
Sıkışmış, küfretmek ile şükretmek arasında,
Şimdi ben burada, dünyanın arafında.
Rabbim; geçerken al beni
Dünya, toprağın altından daha derin.
İyi acı çekerim ama, sıkıldım derim.
Bir dağ yıkılınca üzerime,
Sadece kalmak elde kalandır.
Benden elini tutmamı bekleme Leyla,
Sevdalar, babalar ölene kadardır.