Bir garip Orhan Veli esti denizin poyraz köşesinden
Ağır ağır çıkıyorken merdivenlerden üşümemeliyim
Kuytu köşeler neden küf kokar?
Neden çapraz sorguya alınır ruhum...
İstemiyorum artık İstanbul seni,
Bırak yakamı bırak göçeyim...

Pembe panjurlu hayalleri kuran nesil yok
Hele bende hercai mecal hiç yok...
Kırgın değilim,kızgın hiç değilim
Çamlıca çamlarına...

Tahta masanın aksak ayaklı taburelerine
Oturanlar geldi aklıma
Nice tavşan kanı çaylar içildi
Aşk tadında,ihanete inat...üşümemeliyim

Divit uçlu mektuplarda kaldı masumiyet
Gül kurusu duygular dar ağacında
En mahrem sırlar melek oldu uçtular
Ebreheler,Ebucehiller def çalmada
Asrın çirkef yüzü boyalı...üşümemeliyim

Ah edepsiz edipler!
Ah namussuz namlılar!
Sahip çıkamadık çocuklarımıza...
Her gün biraz daha gayyada
Her gün biraz daha cehennem...
Üşümemeliyim.