Suskun kalmış cümlelerin bile,
Güzel bir anlamı vardı.
Her güzellik dile getirilemez ki…
Kimi içten bir gülümseyişte,
Kimi mutlulukla akan,
Birkaç damla göz yaşında,
Bazen de yarin,
İki tutam saçı okşayışında gizlidir.
Zaman kötü olmuş diyoruz,
Zamanın ne suçu var?
Kötü olan bizleriz aslında…
Sevgileri,sevdaları basitleştiren,
Her şeyi bayağılaştıran hep biz…
Hırs,bencillik,düşüncesizlik sarmış,
Dört bir yanımızı…
Her şeye,herkese bir kulp takan,
Kendimizi aklamak,savunmak adına,
Başkalarını suçlayan bizler…
Kaçımız gerçekten özeleştiri yapabiliyoruz?
Hangimiz acaba karşımızdaki için;
“Onu kırdım mı?
Bir yanlışım,hatam oldu mu acaba?”
Diye düşünmeye zaman ayırıyoruz ki?
“Bana ne ya!
Ben haklıyım ne de olsa…?”
Deniyor hep…
Kaç kişi özür dileyebiliyor hayatında?
Ağzımızdan ;
Hırslarından arınmış,
İçten,
Gönülden,
Çıkarsız,
İki güzel kelam çıkmayacaksa,
SUSKUN KALMAK EN İYİSİ GALİBA…


DenizCan DEMİR
20 Mart 2008