Güneş dalarken penceremden
sabahın altısında daha zil çalmadan
bir de kuş sesleri ile cır cır böcekleri
hain ve alçak insanlara biriktirdiğim hıncımdan
yine de vazgeçmedim
oltamı attım
sabah yakaladım hayatın ucundan...


Öğlene doğru çektim güneşin ipini
hemen seğirtti bulutun ardına
beğenmesem de bir çok insanın tipini
yine de laf etmedim arkalarından
fal tuttum kendi şarkılarımdan...


Öğlen yemek molası bir iki dost ile
Allah’dan belanı mı istiyorsun güzellikler dile
Gelmesin kötülükler yine de dile
bu hayat ancak güzelleşir hem severek
hem de sevile sevile...


İkindiye çay ile bir ufak simit
bitmez zaten yürekte
ne coşku ne de umut
bir de vatan sevgisi tepede en somut...


Akşam dendi mi evli evine köylü köyüne
kavgaya ne gerek
herkesin gidelim hem suyuna hem de huyuna
yeter ki dönmeyelim birileri gibi robota ve koyuna...


AHMET ZEYTİNCİ