Umutlar tükendiğinde yaşam durur
Kıramadığın zincirlere bağlar seni
Önüne gelen bir tekme vurur
Kör kuyularda kalır
Zindanlara atılırsın yusuf gibi

Sensizliğin ne olduğunu çok geç anladım
Sevgisizliğe mahkum ettin beni
Söyle kaç kere sevdin
Ya da sever göründün
Aşkın canımı bu kadar yakacağını bilseydim
Sever miydim hiç seni

Şimdi nolur git
Yanmasın canım daha fazla
Sevmelere tövbe ettim sayende
Kokun silinmiş her yerden
Kaldırımlar toz bulutları içinde

Düşen her yaprak hatırlatır
Seni ve sonbaharı
Hüzün yağmurlarına dönüşür gözyaşlarım
Sevda yorgunu gövdem ıslanır

Biliyorum
Sen bu satırları okurken
Ben yolu çoktan yarılamış olacağım
Zaten kaybedecek bir şeyim de kalmadı geride

Umudum sevgim geleceğim bitti
Herşeyden önemlisi seni kaybettim
Yazdığım her satır kurşun gibi
Kapattığında gözlerini sarsacak bedenini

Hadi isyan et sende
Haykır dök içindekileri
Gittiğin o kara günde
Dualar ettim kabul olsun diye

Bak yine güneş sensiz batıyor
Kızıl renge büründü gökyüzü
Gözlerim uykuyla küs kapanmıyor kirpiklerim
Çal kapımı bir gece yarısı
Hasret kaldım ayak seslerine
Hevesimi kırma ben sensiz yapamam
Kelimeler diziliyor boğazımda
Üflemek istiyorum nefesim yettiğince
Gel birtanem gel canımın içi
Geçmişe bir çizgi çekelim ikimiz de
Unutalım olumsuz herşeyi
Uyurken kulağıma fısıldasan sevdiğini ...



Refik
13 . 07 . 2018
İstanbul