mesafeler firavun
özlemek figüranıdır unutmanın

tamam,
kazadan yaralı kurtulan kader de olmuyor değil
bir kalbin içinde büyüyen iyi huylu tümör misali

zamanla göç eder insan
-sen buna hicret de-
bir şehirden başka bir şehrin bilinmezliğinde
kaybetmek istediği kendisini
bulmak ister
başka b’aşka biçimde

lakin,

insan giderken ayrılığı da takıyor peşi sıra
yalnızlığın istibdat hacmini hesap etmeden
ve kotayı aşan gölgler
yol boyu uzarken peşinden
cam kenarına yasladığın başın
titreşime alır sessizliği

yol boyu biletine çıkan bir yancının hayatını dinlersin
hostesin sunduğu kek ve çaya eşlik eder
memleket hikayesi

-kalbini tenzih ederim-ama
elmaya değil de kırmızıya olan meylim
sesindeki ney eşliğinde
içmeseydi dudağından biriken mey
-hanem olmasaydı hani böyle
kim kesebilirdi bir şehrin
kapanış kurdelesini

ya da şöyle sorayım,

mesafeye bağımlı yaşayan, özlemek ise şayet
fişini çeker mi aşkın

unutmanın eliyle..