Bir varmış bir yokmuş diye başlayan
Masallara karnım tok artık
Nasıl kandık ikimizde
Kaf dağının arkasında
Sislerle kaplı bir dünyada
Zümrüd’ü anka kuşları arasında yaşıyorduk

Hayallerimiz bile hep maviydi
Güneş hiç batmazdı
Çabuk bitti bu masalın sonu
Yüreğimizde kapanmaz bir yara
Dilimizde kaldı kesik izleri

Sabır yangınında vuslat hala sönmedi
Köze dönse de külleri
Gökyüzü yarılsa ortadan ikiye
Sen yağsan yağmur olup üzerime

Çığlıklar içinde sana koşsam
İliklerime kadar ıslansam
Hasret iz düşümleri nefesimi kessin
Sen ne zaman kopacağı belli olmayan
Sura üflenmiş kıyametimsin

Gölgeler bekler güneşin doğuşunu
Bülbül can verirken kafeste
Ahı figan eder sevdiğine
Yıkılır sevda köprüleri bir bir

Söyle
Hangi aşk bizimdi
Yüreğine sürgüler çekilen mi
Yoksa terk edip giden mi
Neydi bizi bağlayan o ince çizgi

Bu kadar acımasız olmasaydın
Seni ne kadar sevdiğimi bilseydin
Yakardım içimdeki gemileri
Başka limanlarda bulmasın diye sevgili

Çelme aklımı ne olursun
Bozdum ettiğim tüm yeminleri
Gözlerinden yaşlar akmasın diye

Söyle sevgili
Senden nasıl vazgeçeceğim
Taşa tutmaz mı seven yürekler beni
Almaz mıyım ahlarını
Sen benim yarım kalan sevdamsın
Eğer sana olan aşkımı hala anlamadıysan
Hazanı yaşar yüreğim
Sonbahar yaprakları dökülür içimden ...




Refik
27 . 06 2018
İstanbul