İnsan var saçlı görür başı peruklu keli.
İnsan var alim olur, dersin bilgin, ilkeli;
Herkes taşı taş bilir, herkes taşı taş görür;
Gönül gözüyle bakan, taşken görür heykeli.

Uğraşır varmak için uygarlığın asrına;
Şair korkusuz basar zalimin nasırına.
Bütün yanlışlıkları süsleseler yalanla;
Şair gönlüyle erer gerçeklerin sırrına.

Fatih ile at sürer İstanbul’a zamanla,
Plevne’de cenk tutar binlerce toramanla.
Çanakkale’de Seyit, Dumlupınar’da Mehmet,
Şehadette yoldaştır binlerce kahramanla.

Cehalet kuyusundan gelen binlerce ahı,
Karanlıkları silmek için ister sabahı.
Bin çeşit hurafeyle gelseler de üstüne,
Gülde Nebi’yi arar, gönüllerde Allah’ı.

Aşka aşık gönülle yare verir kıymeti,
Yerden göğe uzanır yüreğinin heybeti;
Zulmü sindirmek için yapıldı tüm hamleler,
Gözlerde aşkı görür, bakışlarda hasreti.

Hayata bakan gözler neler gördüler neler;
Zulmü sindirmek için yapıldı tüm hamleler.
Dünya üstüne gelse korku düşmez gönlüne,
Tek silahı kalemdir, mermisidir cümleler.

Coşari der ey şair! Sen yazdıkça coşarsın.
Hayat denen kulvarda kaleminle koşarsın.
An gelir ömür biter, toprak olur bedenin,
Namınla asırlarca gönüllerde yaşarsın.

İbrahim COŞAR