Yüreğimin kırılmış anılarını toplayamıyorum ;
Yokluğun vuruyor, kalbimin sol yanına,
Rüzgar acıları savuruyor, Berlin sokaklarına.
Henüz yeni çiçekler dallarda,
Bulutlar, yağmuru yüklemiş...yağmak yağmamak arası.
Bir şarkı yeniden dolduruyor ,
Gözlerime yaşları...
Masmavi acılar açıyor yüreğim.
Bir şarkıda akşam oluyor :
(Sevemez kimse seni )
(Benim sevdiğim kadar)
Gözlerinde dizeler hayat buluyor.
Yalnızlığımın orta yerinde ,
Kahırlanıyorum sensizliğime.
Şiirlerim henüz alışamadı yokluğuna,
Mor baharlar hüzünle başladı.
Ayrılık; içimde yeşermeye başlayan,
Umutları yok etti.

Ellerin olsaydı ;
Gözlerimdeki kara bulutları,
Silerdi biliyorum.
Damla damla akan yaşlar ,
Böylesine sel olup yıkmazdı
İçimdeki ;
Ne hayallerle ördüğüm ,
Ümit dünyamı...
Aşk bir baharmıydı
İçimizde yeşeren,
Yoksa...
Simsiyah karanlıklarımızmıydı.
Bilemiyorum...
Ağlıyorum.

Günay K. K. / 2 / 4 / 2018 Berlin