UTANDIM.

Ey uykuya doymaz nefsi emmarem.
Seherdeki öten kuştan utandım.
Ne haram bilirsin ne de bir mahrem.
Yaptığın hayasız işten utandım.

Şeytan da alimdi, secdeden önce.
İçin kibir kaynar inceden ince.
Sendeki o asi başı görünce.
Rükuya eğilen baştan utandım.

İşin gücün fitne, sermayen zarar.
İnsan, hiç değilse bir şeye yarar.
Şu duvarın bile bak gölgesi var!
Duvardaki duran taştan utandım.

Şişir işkembeni, doldur keseni.
Sen habire semirt kalın enseni.
Afrikalı açlar cezbetmez seni.
Sofrada yediğin aştan utandım.

Ağzına yabancı duayla, zikir.
Beyninde dolaşır şeytani fikir.
Yüzüne vurmuştur kalbindeki kir.
İçin neyse ama dıştan utandım.

Emr-i bil maruftan tek sözün yokken.
Mahşerde kalkacak bir yüzün yokken.
Mânâ tarağında hiç bezin yokken.
Dünya denilen şu düşten utandım.

HAKİKİ KABAKÇI