kimsesiz gözüm
çukuru kasvet havası
sevdamın hasret aynası
yüzüm yıkık ayrılık davası
dağların da maral gibi vurulası

aşk soruyor ya bu böyle neyin yası


yüreğim içten gelen bi söz doğurabilir
ve belki cehennem soğuyabilirdi


oysa çektiğim nefes sığmıyor yalnızlığıma
kanıksanmış geceler de yitirdim yolumu
kirletilmiş heceler de

kaybolup gitti mavi çocuk rüyası
bir bilinmez heyulanın ardından
yollarına düştüm ben



hayatın bi yerinde
kırdı kendini anılarımızı yazan kalem
ölmezden ölmekmiş tükenmez çilem
acıyı da bilir elbet yaşadığımız alem


dört duvar tabut kimse sebebim sormaz
korktuğum masallar gelir aklıma
bıçak koy göğsüme
ağ ger üstüme belki ruhum rahat durmaz


gölgemi duvardaki çiviye as
çerçevele en bilindik resmimi
her şiir türkü olmaz biraz da gam bas
en çok annemin ağıtlarında duyulur yas


ocakta söndürdüm haziran ateşimi
ve hiç bir yangından alamadım eşimi
elbet bilirim küllerimden doğmayı
bu aşk’a savurduğumdan beri leşimi


mavi karanlık gece
kim ağlar kim susar hece hece
gül düştü sigaranın söndüğü yerde
bir avuç toprak oldum duman esince


"lan oğlum
ne çok sevmişim seni ben" dedi
________________fatiha da kendi dilince...