Arz ve sema kül olur yetimlerin âhından
Payına düşmez ışık aydınlık sabahından

Hüzünkâr yüreğinde kahır yükünü taşır
Kıvrım kıvrım yolları bir başına dolaşır

Uğramaz bir tebessüm solgun dudaklarına
Ağır gelir bedeni cılız ayaklarına

Millet bayram ederken onun bağrı kan olur
Yaşadığı çileler acıklı roman olur

Ezildikçe ezilir, büker durur boynunu
Tok görüneyim diye taş doldurur koynunu

Aldığı her nefeste sabır bitip taşarken
Elalem bir ölürken o bin ölür yaşarken

Haramiler keserken gün ortası yolunu
Acılar kırıp döker kanadını kolunu

Rüzgâr tarar şefkatle okşanmamış saçını
Döşeklere düşünce kim verir ilacını?...

Gözbebeği taşımaz kızgın gözyaşlarını
Mesken eder kendine yüce dağ başlarını

Keşkelere mahkûmdur sitem yüklü sözleri
Yokuşlar kaderidir düşlese de düzleri

Yüreğini sarmış da mesken tutmuş acılar
Upuzun gecelerde sırdaşıdır sancılar

Gönülde depreşirken onca yetim duygular
Kemirdikçe kemirir belleğini kaygılar

Tamtakır hissiyatı acılarla beslenir
Bölünür uykuları, heyulalar seslenir

Dertlerle bir başına eziyettir yaşamak
Bunca çileye rağmen meziyettir yaşamak

Prangalara mahkûm, özgürlük nedir bilmez
Yarası sağalmadan yetimin yüzü gülmez

Umutlar Kaf Dağı’nda geleceğine dair…
Yetimi yetim anlar sen anlamazsın şair!...

M. NİHAT MALKOÇ