Sadece gökler görünür bakarken
Uyku firarda, yatağa yatarken
Akla gelen hayâl, kabus oluyor!
Umutlar yok olur, güneş batarken

Ne kadar uyusan, sabah olmuyor
Geç kalsan sofraya, yemek kalmıyor
İçimde bir sızı, asla dinmiyor
Umutsuz akşama, gecem dolarken

Gürültü, şamata, yılışık bir poz
İçimde hayıfla, öfkem kızgın köz
Dilimden dökülen, anlamsız bir söz
Güneş doğmaz artık, şafak sökerken

Düşüncem azığım, umut ekmeğim
Kördüğüm avazım, düğüm ilmeğim
Dolanır boynuma, yiter belleğim
Yaşam bir düş oldu, küfret ağlarken

Umut yok içimde, aklım kaybolmuş
Hazan çağı gelip, gülümü yolmuş
Baharlar tez geçmiş, güllerim solmuş
Sular donmuş çözmez hava güneşken

Kul Seyyah’ım yaşam ne ki elveda?
Tuş oldum yaşamda, yitik sevdamda
Dört duvar çevrili, hemen yanımda
Mahşerim kurulmuş, mizan tartarken.!

Kul Seyyah