10
Yorum
20
Beğeni
5,0
Puan
1560
Okunma
Yaşam rengini kaybetmiş birgün.
Mavi umudu, beyaz masumiyeti yitirmiş.
Kül grisi kaplamış ufukları.
Göz gözü görmez olmuş.
Alıp götürsem,
sabır dokuyan halı ustasına;
Solmayan kök boyalara batırsa.
Maviye umut, beyaza masumiyet
katsa tutam tutam.
Kirli griler çekip gitse.
Ufuklar yeniden mavileşse.
Masumiyet günahları silse.
Yaşam susmayı unutmuş birgün.
Yalnızca kendi sesini duyar olmuş.
’Ben. ben ’ demekten kelimeler yorulmuş.
Alıp götürsem
çile çekmiş bir dervişe;
Sessizlik oruçlarında
öğrense ’sen ’ demeyi.
Kavgalar bitip gitse.
’Biz ’olmanın gücünde,
sessizliğin şarkısını dinlese.
Yaşam sevmeyi yitirmiş bir gün.
Yalnızca öç almayı bilir olmuş.
Alıp götürsem,
yürümesini öğrenen çocuğa;
Sevmeyi öğrense yeniden.
Almadan vermeyi bilse.
Gülümsemek ücretsiz olsa.
*
Umudun mavisi,
beyazın masumiyeti,
bağışlamanın huzuru,
sevginin ÇOCUK HALİ,
sarıp sarmalasa yeniden.
Kavuşsa yitik zamanlara
Sevmekle başlasa her şey...
Olmaz mı, OLUR...
Yeter ki, ilk taşı sen koy.
5.0
100% (16)
Cevap Yaz