SESSİZ-SUSKUN ÖLÜMLER/ KAYBOLAN HAYATLAR/ SAKLI-SAKLANAN HİSLER

Aslında hepimiz hayatımızın büyük bir kısmında kendimiz değiliz
Günlük, saatlik, dakikalık, farklı farklı yüzler değiştiren kimseleriz
Öz/ümüz/den kopuk, başka başka duyguları, düşünceleri yaşamaya tutsak yalnızlarız
Daima kendimiz olmak isteyen ama kendimizi bulamadığımız ve açılamadığımız için sahte yüzler giymeye mecbur biçareleriz
Katlanma sanatının her türlüsünü yapmaya mecbur

Hepimiz az veya çok, bugünde, dünde veya yarında başkalarının ön yargılarına tutsak hayatlar sürüyoruz
Sahte, soğuk, acılı gülümsemeler, yüzler takıyoruz, çünkü kaçamıyoruz
Kendimiz olabileceğimiz, kendimizi yaşayabileceğimiz mekânları, ruhları delicesine arıyoruz
Ama bulmanın ne kadar da uzak olduğunu farkedince umudu biten biri olarak geri dönüyoruz,
Ve yalnızlığımızla, acılarımızla yine baş başa, sırt sırta yola devam ediyoruz

Gitgide kaybolan, solan, başkalaşan hayatlar, ruhlar, düşünceler, ruh yığınları
Yaşama coşkusu, sevinci, umudu bitirilen ruhsuz, gözünün feri gitmiş boşluğa bakan cesed torbaları

Oysa hepimiz aynı geminin, aynı yolun yolcuları
Oysa hepimiz Allah’ın birbirimize biricik emaneti, en değerli kulları
Ama galip gelen gafil, azgın nefsin çıkarları
Geriye kalan; ruhu sönük, hissi yitik et torbaları, şevki, gayreti bozguna uğramış kalp kırıklıkları

Kendi aralarında kardeşliği yaşayamayan ama ittihad toplantıları yapan gafillerdik biz
Baktım, gördüm, hissettim, yaşayıp anladım ki;
Seni kimse anlamıyor, anlamaya çalışmıyor, bazen anlasa da öyle çok da önemsemiyor
O yüzden bende kendime, satırlara anlatmaya başladım
Herkes yanındayım, arkandayım der ama yine yola, imtihana tek devam edersin
İşte bu yüzden ruhları eskiyen, yıpranan yalnız, garip kimseleriz biz

Aynı sıkıntıları, aynı problemleri yaşayan
Ama birbirinin farkında ol/a/mayan
Birbirini anlamayan, anlayamayan
Çoğu zamanda anlamaya çalışmayan
Kendinden başkasını görmeyen ruhu, vicdanı yitikler, gafillerdik biz