Artık aslâ görmeyeceğim onu
Ama sık sık annesini görmeğe gideceğim;
Bu benim sevincim ve o, sevdiğim
Yaşamımın, orada sonuncusu.

Sesinin sarstığı havada
Varlığını tadıyorum az da olsa;
Konuşmak onunla
Aklımdaki kimseyle konuşmaktı orada.

Hatlarından gayrı hiçbir şeye
Açgözlü bakışım yönelmezdi;
Ama, odası boş olduğundan beri,
Dolduruyordum oraya pek çok hazineyi!

Ayna, kitap, dikiş iğnesi,
Ve yatağının yanında okunmuş su kabı durur…
Hafif bir uyku onu doldurur,
İşte size genç bir kızın odası.

Bu yerlere iyice baktığımda,
Birlikteyiz sanırım hâlâ onunla;
Annesi de benzer bazen ona,
Engel olur gözyaşlarımın akmasına.

Sanabilir misiniz öldüğünü?
Hayır. Yasını tuttuğum gün,
Uzaktan ne tabut gördüm
Ne de kapısının önünde bir örtü.

René-François Sully Prudhomme (1839-1907)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu