Filizlenen yapraklar
ve masanın üzerinde yasemin çiçeği
sema açık ufukta aranması gerekmiyor
bir çağ dışı gibi mektup yazıyorum
evreni tek el ile selamlarken

Bir çok şehirden geçtim
sayıları belirsiz
daha fazla ve daha az değil

Binlerce insanı gördüm
asaletli sayılan kadınlar
ve yüce sayılan erkekler
onları hiç umursamadım

Ve bilmeden savaşın ortasında
harabe evlerin ardına gizlenen
çocukları ve yaşlıları düşündüm

Yolum bir çok ülke evlerinden geçti
ve asılı bahçelerden
kent derinliklerinde limonlar
ve nar taneleri ayaklarımın altına düştü

Eskimiş sütunlar yolumu çizdi
nasıl yorumlayacağımı bilemedim
taze kan ve barut kokusu sarmıştı göğü

Ama uzun seyahat sonrası
kimse bilmemeli anlamadığımı
belki o bir belirsiz isim bile olur
artık şikayet etmek istemiyorum

Belki güvercinler sadece uçuyorlar
ve uzak diyarlara birer savaş elçileri
ama nereye uçtuklarına dikkat etmiyorlar

Uyanmadan önce
kendime ait bir anım bile yok
çünkü
uyuyakalmadan hemen önce
kendim hakkında her şeyi unuturum

Belki bu anlamaya olan özlemim
tek tek beni bir arada tutan tutkal

Her yerde çelik
örgüler boyunca örgülü örgüler
ve yanında loş bir kapı
salkım salkım altın rengi buğday ardında

Yoğunluk kablolarım yanıyor
neden ben dünyayı rengarenk görüyorum?
o direnişteki sadece ben hayalperest mi?

Belki zamanı yok edebilirim
ama asla zamanı unutamam
ben asla yorulmamalıyım
değirmenler ile savaşan don kişot gibi

Bu benim çilem mi?
herhangi bir form bulamıyorum
hiç bir şeyi hatırlamıyorum

Sadece yok edilmiş şehirlerin ortasında
güneş gibi gülümseyen
o çoçukları hatırlıyorum

Kimse hissedip hissetmesin
ben hatırlıyorum yetmez mi?...




Suskun //