5
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1698
Okunma
kavminin son kuşuydu
durup penceresinin kenarında
sınıfında kalmıştı babasının
deri yüzlü
keman sesli koltuğunda
hep aynı dururdu
bir güvercin ürkekliğine boğulurdu
her sabah okul arkadaşlarından
bir buket mektup alırdı
günaydınlar sağlığına
ah çocuk
ne kadar yalnız kaldı deniğz
sınıf kimsesiz
kavim sensiz
kavim siz
ah çocuk
nede erken kalktı
tren
arkasında
bir siren
o siren hep aynı siren
o raylarda
hep aynı makinist
ah çocuk
alıp götürmekse
azıcık defter kalıntısını
bu sene
sınıf kaldı
herkesin kaldığı
o sınıfta
sahi tren nerde kaldı
bir başka
istasyonda
kalan
bir başka
kavim yolcusu
ah çocuk
gitti de
kaldı arkanda
bir ağıt...
Cevap Yaz