Leylâ’nın sevdasıyla,
Çöllere düştü mecnun.
Vahşi hayvanlarla,
Ceran’lardı dostları.
Yârenlik ettikleri,
Kızgın kum taneleri.
Bir gün bir köpek geldi,
Tanımıştı mecnun’u.
Mecnun o’nu görünce,
Gülümsedi gözleri.
Leyla’nın çevresinde,
Gezinen köpek o’ydu.
Ondan bir iz, bir gölge,
Bir koku taşıyordu.
Hayvanı ;
Öpüp kokluyor,
Sımsıkı sarılıyordu.
Üzerinde leyla’dan,
İşaret taşıyordu.
Ordan geçen, bir adam
Ne yapıyorsun sen.?
Pis bir sokak köpeği...!
Neden sarılıyorsun.?
Mecnun ;
Gel de benim gözümle,
Bir kere bak ne olur.
Pis dediğin varlığa.!
O’nda sevgilinin,
Misk-ü amber kokusu.
Civarında bekçilik,
Yaptı hem de hep o’na
Onurlandı böylece.
Gönlüne, ruhuna irfanına
Dikkat et ki ;
Nereyi seçmiş,
Nereyi yurt edinmiş.
Gör ;
Sevgilinin bağını,
Yurt edinen köpeğin,
Bastığı toprak bile,
Benim için KUTSAL’dır.


.................Esk/Mayıs-2008