Bir gece dudakların çatlar...
Aylardan temmuz, günlerden perşembe...
Akdeniz yazıldığı gibi okunur bu mevsimde...
Ellerin hiç olmadığı kadar kuru,
Oldukça susuz ve uykusuz gözlerin...
Ve bedenin,
sazımın en cılız telinde...
Parmaklarımda hayalinin ritmi;
"Ne olur ıslak ıslak, bakma öyle..."

Yer yer kaldırımlara dökülen hatıralar,
Mozaik taşlara işlenmiş bir kalp.
Ve ben,
caddenin ortasından yürüyorum,
Sırf bu yüzden!
...
Ayak seslerim ve ben...
Yerin kulağı varsın olsun,
Sen yine de gel...
Bu sessiz sokakta, sensiz çaresizim!
Bastığın her kaldırım taşına;
"Ah bir dili olsa da, konuşsa" demezsen şerefsizim...

Bir gece dudakların çatlar...
Aylardan temmuz, günlerden perşembe...
Akdeniz yazıldığı gibi okunur bu mevsimde!
Her yer güllük gülistanlık olmasa da,
Akdeniz’de ağlayamaz hiç kimse!
Kelimelerin havada asılı durur,
ve yaşların kurur düşmeden toprağa.
Ben bir șiir okurum ezbere,
Ve her șiirde yeniden yaşarım sessizliği...

Sonra hayaller kurarım,
sensiz ama tıka basa seninle dolu...
Acısız, kedersiz ve mutlu!
Mesela evleniriz her gün binlerce kez,
Sağımız Akdeniz,
solumuz körfez!
Ben eve ellerim dolu gelirim!
Așımız ocakta kaynar,
Hafiften Cem Karaca çalar,
Oğlumuz kanepede masumca uyur,
Kurak Temmuza inat,

"Birde kızımız olur, adı YAĞMUR.."