Nice şiirler yazdım, canımın cananına,
Halimi arz eyledim gönlümün sultanına.
Saldıkça omuzlara kumral sarı telleri,
Ruhumda ılgıt ılgıt estirdiği yelleri;
Kahverengi gözlerde, hülyalı bakışları,
Anlattım ak tendeki, benlerden nakışları.
Döndürdü diye beni feryad eden bülbüle,
Emsalsiz cemalini, benzettim nazlı güle.
Çektiğim hasretimi, karanlık gecelerde,
Hece hece işledim, efkârlı dizelerde.
Bazen serbest stilde, genelde ölçü ile
Yaşadım duygular, sessizce geldi dile.
Aslında yazdıklarım, malumun ilamıydı,
Ona olan sevdamın, şiirle ilanıydı.
Ve elbette biraz da, güzele methiyeydi,
Yani yâre verilmiş, şairce hediyeydi.
...
Biliyorum elbette, şairlik kim ben kimim,
Sadece dizelere sığınmış bir mücrimim.
Her ne kadar şiirden taşısalar da bir iz,
Ruhumun meramını anlatmaya yetersiz.
Öze nüfuz etmeyen, satıhta kalan sözler,
Keyfiyetten habersiz, tekniğe dalan sözler.
Oysa ne fırtınalar, ne yangınlar yaşarım,
Bütün bu hallerime kendim bile şaşarım.
Bir kararda duramam, uymaz anım anıma,
Bazen çektiğim acı, tak ediyor canıma.
Bazense pür neşeyim, coşkuyla doluyorum,
Aldığım her nefeste, baharı soluyorum.
…
Gâh onu gâh derdimi, anlatıp duruyorum,
Kendime hecelerden bir dünya kuruyorum.
Çıkmazın sarmalında her yolun sonu duvar,
Kurduğum bu dünyada, güzel olan bir o var.
Bir de onun gül yüzü, yüreğini yansıtan,
Ayaz kesmiş ruhumu bakışıyla ısıtan.
Kelebeği andıran, hassas narin ruh hali,
Erdemin, faziletin, merhametin kemali.
Suya hasret toprağa yağan bereket gibi,
Derman arayanların maharetli tabibi.
Ancak benin derdime bulamaz hiçbir çare,
Bu yüzden kanar durur, sol yanımda bir yâre.